منتقد (نه مخالف)، مستقل (نه جناحی)

بسم الله الرّحمن الرّحیم

با اهداء سلام و احترام خدمت اعضای محترم کمیته ی ناظر بر نشریات دانشگاه تهران

در تاریخ سه شنبه مورخ 17 اردیبهشت 92، برای توزیع شماره ی هفتم نشریه نسیم اعتدال در دانشکده ی هنرهای زیبا اقدام کردیم. پس از کم تر از نیم ساعت که از توزیع این نشریه گذشت، دوستم با بنده تماس گرفت که شخص یا اشخاصی عکس العمل های نامناسب و تهدید آمیزی در قبال مطالب نشریه نشان می دهند. بنده سریعا خود را به دانشکده ی هنرهای زیبا رسانده و ملاحظه کردم که مسئول حراست دانشکده نشریه را به داخل دفتر ریاست برده و دوستم هم با وی در حال صحبت است. ماجرا را جویا شدم و مسئول حراست گفت که رئیس دانشکده با توزیع نشریه مخالف کرده است. ما جلوی دفتر ریاست پردیس ایستاده بودیم و رئیس پردیس هنرهای زیبا صدای ما را شنید و از دفترش بیرون آمد.

بنده خدمت ایشان عرض کردم که شما با توزیع نشریه مخالفت کرده اید؟ ایشان در پاسخ گفتند بله. بنده عرض کردم که اگر با محتوای نشریه هر موضوع مربوط به نشریه مشکلی دارید، می توانید به کمیته ی نظارت بر نشریات شکایت کنید، اما حسب قانون مصوب وزارت علوم و تحقیقات و فناوری و ایضا دانشگاه تهران، هر عمل و تصمیمی پیرامون نشریات در صلاحیت هیچ نهادی جز کمیته ی نظارت بر نشریات دانشگاه –که از تمامی بخش ها و نهادهای دانشگاه عضو یا اعضایی در آن حضور دارند- نیست.

ایشان با لحنی توهین آمرانه گفت من اجازه نمی دهم که در این جا نشریه را توزیع کنید، بروید در دانشکده ی خودتان. بنده عرض کردم حوزه ی توزیع نشریه حسب مجوز نشریه، کل دانشگاه تهران است و توزیع نشریه در این محل بلامانع است. ایشان گفت من گفتم این جا نمی گذارم توزیع کنید. بنده هم با اشاره به خلاف قانون بودن نظر ایشان و توضیح روند اداری و نحوه ی قانونی برخورد با نشریات، ایشان را کاملاً از محتوای آیین نامه ی مربوطه آگاه کردم ولی ایشان مجدداً همان حرف خودش را تکرار و به حراست دانشکده دستور داد تا اجازه ی توزیع نشریه را ندهد.

از آن جا که تنها نهاد قانونی که مرجع رسیدگی به امور مربوط به نشریات دانشجویی در دانشگاه تهران است، کمیته ی نظارت بر نشریات دانشگاه تهران می باشد، از اعضای محترم این کمیته و ریاست محترم این کمیته خواهشمندم تا بدین وسیله به شکایت بنده از ریاست پردیس دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران رسیدگی فرمایند.

در دوره ی گذشته که حقیر هم عضوی از کمیته ی نظارت بر نشریات بود خدمت دوستان بارها عرض کرده بودم که برخوردهای خودسرانه ی حراست های دانشکده ها و مسئولان دانشکده ها از طرفی توهین به کمیته ی ماست و از دیگر سو منجر به ایجاد سوء تفاهم و سوء ظن نسبت به اعضای محترم و دلسوز کمیته ی نظارت بر نشریات خواهد شد و فضایی تنگ نظرانه و خفقان آلود را در اذهان دانشجویان تداعی می کند؛ حال آن که بنده در همان دوره شاهد بودم که چگونه اعضای محترم کمیته با نگرشی مشفقانه سعی در شادابی فضای دانشجویی و برخوردهای قانونی و موشکافانه، سعی داشتند که حقی پایمال نشود و عیوب موجود مرتفع گردد.

بسیاری نشریات غیر تشکلی با این برخورد مواجه می شوند ولی به دلیل هراس از مواجهه با مسئولان دانشکده ای که در آن مشغول به تحصیلند و یا حراست دانشگاه که ذهنیت چندان مثبتی نسبت به آن در خاطر برخی دانشجویان نیست، عطای رسیدگی را با لقایس می بخشند. این بدعتی است که موجب تضعیف جایگاه و دستور العمل ها و مصوبات کمیته ی ناظر بر نشریات خواهد شد و تؤاما اقدامات خودسرانه را به نحوی سازمان یافته قوت خواهد بخشید.

در هفته ی انتهایی تحصیلی سال گذشته در اسفند ماه نیز آقای خسروی رأسا و بدون هیچ گونه اقدامی و صرفاً حسب صلاحدید شخصی قانونی به حراست های دانشکده ها دستور داده بودند که از توزیع شماره ی ششم نشریه در دانشکده ها جلوگیری به عمل آورند. پیرو دستور ایشان، صندوق نشریه و تعدادی از نشریه در دانشکده ی فنی ضبط  و هیچ گاه هم به ما تحویل داده نشد! در پاسخ آقای خسروی فرمودند که بیا دفترم پول نشریه را من به تو می دهم! آیا این برخورد درخورد فرهنگی با یک اقدام فرهنگی –هم چون فعالیت رسانه ای دانشجویی- است؟!

گاهی حراست طوری برخورد می کند که مسئول رسیدگی به امورات نشریات، این بخش است و نه کمیته ی نظارت. علی رغم در نظر گرفتن زحمات حراست محترم دانشگاه تهران، باید این مسأله حل شود که آیا کمیته ی نظارت بر نشریات تنها نهاد ذیصلاح برای اعلام نظر پیرامون امور مربوط به نشریات هست یا خیر. اگر هم به مصلحت باشد تا تصمیمی سریعاً و ضربتی صورت پذیرد، آیا باید لا اقل با کمیته ی نظارت هماهنگی به عمل آید یا خیر؟!

رویکرد فعلی این است که هر مسئول هر دانشکده ای یا حراست اگر از ظاهر یا باطن نشریه ای خوشش نیامد، موقتاً از توزیع آن نشریه جلوگیری به عمل می آورد و از آن جا که گمان می کند پیگیری قانونی یک عدد دانشجو در برابر یک مسئول عالی رتبه ی دانشگاه یا حراست یک شوخی لطیف بیش نیست، می گوید من نمی گذارم توزیع صورت بگیرد و او هم حتما بی خیال شده یا اگر هم تکاپو کند هم دستش به جایی نمی رسد.

مجدداً از اعضای محترم کمیته ی نظارت بر نشریات خواهشمندم تا مجدانه به این دو مورد رسیدگی فرمایند و پیرو شکایت اینجانب، پاسخ قانونی رئیس پردیس هنرهای زیبا را دریافت فرمایند تا شاید این بدعت از برخی دانشکده ها -که گمان برده اند جزیره ای جداگانه هستند و فرمانروایی مستقل از دولت مرکزی دارند- برچیده شود. در مورد جناب آقای خسروی هم خواهشمندم تعاملی با ایشان صورت پذیرد تا از جایگاه قانونی و سلسله مراتب کمیته ی نظارت و نسبت جایگاه قانونی حراست با کمیته ی نظارت مطلع شوند.

پیشاپیش از نگاه مشفقانه ی حضرات و صبر شما متشکرم

و من الله توفیق

احسان رستگار، صاحب امتیاز و مدیر مسئول نشریه ی دانشجویی نسیم اعتدال دانشگاه تهران

لازم به ذکر است که هدف اصلی بنده از حضور در جلسه، تقدیم متن شکایت از رئیس پردیس هنرهای زیبا بود به دلیل جلوگیری غیر قانونی از توزیع نشریه ی نسیم اعتدال در آن دانشکده.

تجدید دیداری بود با دوستان و اساتید و مسئولان محترم دانشگاه و مفید بود.

ضمناً هیچ تذکر، تعلیق یا توقیفی هم برای نسیم اعتدال اتفاق نیفتاده و ان شاء الله به حول و قوه ی الهی در سال نو با توکل به خدا و استمرار بیشتر و با همکاری تعدادی بیشتری از دانشجویان، نسیم اعتدال منتشر خواهد شد.

برای احترام به اعضای عزیز کمیته و جایگاه این کمیته ی عزیز -که خودم هم دو سال پیش از اعضای آن بودم- متن زیر را به عنوان دفاعیه در جلسه قرائت کردم.

بسم الله الرّحمن الرّحیم

با اهداء سلام و احترام خدمت اعضای محترم کمیته ی نظارت بر نشریات دانشگاه تهران

مطلب طنزی که در شماره ی هفتم نسیم اعتدال با عنوان «بابا پنجعلی در دانشگاه نهران/زنته؟!» منتشر شده بود، مطلبی است که بنده شخصاً نگاشته بودم و مدافع آن نیز هستم. هیچ گونه اهانتی در این طنز صورت نپذیرفته، ولی وقتی بنده حسب تکلیف امر به معروف و نهی از منکرم و رسالت رسانه ای ام به عنوان یک شیعه ی دغدغه مند، ضعف ها، فسادها و پلشتی هایی را در جامعه –که دانشگاه نیز بخشی از آن است- مشاهده می کنم، نمی توانم مانند اکثر مردم ساکت بمانم که اگر چنین شود، آن دنیا باید پاسخگو باشم.

پس ترجیح می دهم در همین دنیا به وظیفه ی شرعی و رسالت انسانی ام عمل کنم و اگر شکوه ای است از حقیر در همین دنیا صورت پذیرد. وای بر آن مسئول یا مسئولانی که فقط لقلقه ی زبانشان است که «آینه چون نقش تو بنمود راست، خود بشکن آینه شکستن خطاست». وقتی به عمل می رسد، آن وضعیت ناهنجار دانشکده ی هنرهای زیبا را نادیده می گیرد و به جای سعی در اصلاح آن و استقبال از نقدها و درد دل ها، همه را به خفه خون گرفتن دعوت می کند و در اقدامی پیش دستانه، از آن دانشجوی دردمند و دغدغه مند شکایت می کند.

همان مطلبی که بنده نوشتم و در نشریه منتشر شد و آقای مسئول دانشکده ی هنرهای زیبا اجازه ی توزیعش را نداد، در چندین سایت منتشر و بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت و شخصاً و با واسطه بسیاری از دانشجویان و بدنه ی حزب اللهی از آن مطلب قدردانی کردند. از یک مسئول دانشگاهی توقع می رود تا ظرفیتش بسیار بیش از افراد خارج از دانشگاه و رسانه های غیر روشن فکر باشد!

خداوند فرموده است که بر همه ی شما واجب است که چه فردی و چه دو نفری و چه چند نفری در زمین خود را ولی من بدانید و امر به معروف کنید و نهی از منکر. در احادیث آمده که در آخر الزمان حفظ ایمان ، هم چون نگه داشتن آتش است در کف دست. و نیز فرموده اند: اگر ترک امر به معروف و نهی از منکر کنید، بدان شما بر شما حاکم خواهند شد و فساد همه جا را فرا خواهد گرفت. از پیامبر پرسیدند بدترین روزی که فرا رسد چه روزی است؟ ایشان هم فرمودند روزی که نه تنها امر به معروف و نهی از منکر سبک شمارده می شود، نه تنها امر به معروف و نهی از منکر ترک می شود، نه تنها مردان بی غیرت و زنان بی حیا می شوند، بلکه مردم یکدیگر را امر به منکر می کنند و نهی از معروف!

این ها درد دل های حقیر بود خدمت شما حضرات و پاسخ بنده بود به آن رئیس دانشکده ی مذکور!

مسائل حقوقی و مداقه های قانونی حول مطلب بنده نیز با شما اعضای محترم و مخصوصاً عضو محترم حقوقدان کمیته ی نظارت بر نشریات دانشگاه تهران.

و من الله توفیق

احسان رستگار، صاحب امتیاز و مدیر مسئول نشریه ی نسیم اعتدال دانشگاه تهران